Een shrug met een verhaal
Zakken vol met wol en andere garens heeft tante Bini achtergelaten. Ik wist niet eens dat ze breidde en al helemaal niet dat ze haakte, deze oud-tante van mijn man. Maar in de tijd dat ik haar af en toe ontmoette, deed ik dit zelf ook nog niet. Logisch dus dat we nooit over onze gezamenlijke hobby hebben gepraat. Wel ben ik nieuwsgierig geworden naar wat ze allemaal maakte. Ze gebruikte in ieder geval erg leuke steken. Dit kleine proeflapje is daar het bewijs van.
De Lossen & Vasten – CAL
Het zit erop! Vorige week stond de hele week voor mij in het teken van het bedenken van mijn eigen CAL. Het weer was er perfect voor. Het was buiten té heet voor mij, dus ik nestelde mij heerlijk in het hoekje van onze bank. Ik was de hele week omringt met een aantal bollen Stylecraft, een notitieboekje, een haaknaald en genoeg flesje drinken om niet steeds van de bank te hoeven komen. Als hersenen letterlijk konden kraken, was het behoorlijk lawaaierig geweest in onze huiskamer. Wat is mooi, wat wil mijn publiek, hoe ga ik het doen, wat is de volgende steek??? Allemaal vragen die een week lang door mijn hoofd dwarrelden, terwijl ik stug verder ging.Lees meer »
Merel, een heerlijke, wollen deken
Wat was het verschrikkelijk leuk om aan deze deken te haken! Niet alleen om het haken zelf. Ook niet alleen omdat het patroon dat ik had verzonnen er zo ontzettend mooi in uitkwam. Ook was niet alleen om het garen waar ik zo van genoot, of de kleurencombinatie die ik zelf zo prachtig vind. Nee, ook de reacties van mensen, die me ermee bezig zagen, maakte dat het een heel groot plezier was om deze deken te maken! Al vanaf de dag dat ik dit garen kocht waren de mensen om me heen enthousiast. Waar ik ook met de deken kwam om ermee bezig te zijn, kreeg ik hele positieve reacties. Ook mijn man vindt het vanaf het begin volgens mij de mooiste deken die ik ooit heb gemaakt. Dat doet je toch goed, als anderen kunnen waarderen waar jij mee bezig bent? Voor mij maakt het het haken aan een project tenminste dubbel zo leuk!
Kleine handen aan het haken
Een week of 2 geleden kreeg ik een berichtje van mijn buurvrouw. Haar dochter van 8 wilde zó graag leren haken! Of ik haar daarmee wilde helpen. Dat zijn toch prachtige berichtjes om te krijgen? Daar kan ik echt ontzettend van genieten. Jonge meiden die nog zin hebben om te gaan handwerken, daar gaan we natuurlijk ons best voor doen!!
Een gehaakt boodschappennetje
Gratis plastic tasjes worden met ingang van 1 januari 2016 verboden. Dat heeft staatssecretaris Wilma Mansveld (Infrastructuur en Milieu) aan de Tweede Kamer laten weten.
Het verbod maakt deel uit van een bredere aanpak om het aantal plastic draagtasjes terug te dringen. Er komen twee uitzonderingen op het verbod: plastic tassen die noodzakelijk zijn vanwege functionaliteit en voedselveiligheid.
Dit las ik pas geleden ergens op het grote web en het eerste dat ik dacht was: Wij hakende vrouwen zijn toch niet voor één gat te vangen??
Mijn moeders handen
Pigmentvlekken had ze…rond haar ogen, haar mond, maar ook op haar handen. Haar vingers waren spierwit en bovenop haar hand, ongeveer 2 centimeter boven haar vingers, liep een soort van rand, een gekartelde rand, kromme lijnen. Aan de binnenkant liep de overgang over haar polsen, op precies dezelfde manier. Hier en daar een witte, of een bruine vlek tussendoor, maar echt een duidelijke overgang, de overgang van wit naar bruin. In de winter iets minder zichtbaar, in de zomer heel goed, want bruin werd ze, die moeder van mij! Wat was ik gek op die handen. Soms, als ik naast haar zat volgde ik met mijn vingers de lijnen op haar handen, ik vond het prachtig! Ik was 18 jaar toen mijn moeder overleed, maar ik zal haar, ik zal haar handen nooit vergeten. Ze staan op mijn netvlies gebrand!
Babyvoetjes
Er is een jongetje geboren in de familie! De zoon van mijn zus, mijn neefje, heeft een zoon erbij! Ik heb dus weer een achterneefje.
Bij zo’n bericht komt er altijd een blij, dankbaar gevoel over me. Alles is weer goed gegaan, een gezonde jongen is geboren, alles zit erop en eraan! Oogjes,neusje, mondje, handjes, vingertjes, voetjes en teentjes, zelfs piepkleine nageltjes. Een wonder is het!!
En dan denk je terug…mijn eigen volwassen, grote zonen zijn ooit ook baby geweest. Ook zij waren ooit zo klein. Wat vond ik het altijd mooi, wat was ik trots en wat kon ik kijken. Kijken naar al dat mooie, dat complete, volmaakt was het! Alles even perfect, maar die voetjes, dát was toch wel heel geweldig. Nog nooit op gelopen, nog geen spikkeltje eelt te bekennen, jammer om te verstoppen! Maar als het dan tóch moet…
Het licht van de zon
Heel voorzichtig komt de zon door mijn ramen naar binnen. Als ik in het uiterste hoekje van de bank kruip, schijnt het licht van de zon net op mijn schouders en armen. Héérlijk! Ik weet het, het is nog geen zomer. We moeten nog even geduld hebben, maar toch…..
Wat moet ik zonder klok?
Heel wat uurtjes in de week breng ik door in mijn hobbykamer.
Ik voel me er thuis. Mijn vertrouwde kleuren, mijn wolletjes, prulletjes, stofjes, boeken. Okee, ik geef toe, het is er soms een rommeltje, maar ik noem het een georganiseerde bende. Het is de plek waar ik mijn gang kan gaan, waar ik zo de boel achter me kan laten. Ik kan weglopen om vervolgens gewoon weer verder te gaan waar ik was gebleven, op het moment dat mijn kamertje weer binnenstap. Heerlijk!!
Ieder geluidje daar is me vertrouwd, het hoort erbij. Zo ook de klok. Hoe ik ook op kan gaan in de dingen waar ik mee bezig ben, waar ik van geniet…de tijd moet toch in de gaten gehouden worden.
En toen stond hij stil, hij deed helemaal niks meer. Op! Kapot! Niet leuk!! Mijn mooie, schattige roze klok.
In de lucht!!
Na een aantal maanden van voorbereiden, is het zover… ik ben online…ik ben in de lucht!
