Vanaf het moment dat Lossen & Vasten er was voelde het alsof ik in een sneltrein zat…

Wat gebeurde er veel en wat ondernam ik veel dingen die zowel binnen als buiten mijn eigen comfortzone lagen. Nadat ik mijn boodschappennetje had ontworpen begon ik aan het ontwerp van een deken. O, wat vond ik dit een heerlijk proces! Het kiezen van het garen, het bij elkaar zoeken van de kleuren, het bedenken van de steken en het haken zelf, voor mij was het één groot feest.
Na een aantal weken lag ze dan eindelijk voor me… mijn Merel, mijn eigen ontwerp! Wat was ik trots!!

Wilke en ik gingen samen op pad voor de fotografie en kwamen erachter dat we dit leuk vonden, zelfs superleuk vonden. Wat hebben we dit in de afgelopen 10 jaar vaak gedaan. Wat zijn er veel projecten op de foto gezet! Iedere keer weer was het een feestje en Wilke was zo niet normaal goed in het opzoeken van de mooiste plekken. Zo werd Lossen & Vasten echt iets van ons beiden. Ook voor hem is het erg dat het einde van Lossen & Vasten steeds dichterbij komt.

Ik kreeg steeds meer volgers op de Facebookpagina van Lossen & Vasten. Ik merkte dat ik het leuk begon te vinden dat niet ik alleen, maar steeds meer mensen genoten van de projecten die ik bedacht. In mijn hoofd ontwikkelde zich een plannetje voor iets waarmee ik meer mensen kon laten kennismaken met Lossen & Vasten. Het wás allemaal al zo leuk, maar het leek me nóg leuker om samen met heel veel mensen te genieten van alles wat binnen dat kleine wereldje, dat Lossen & Vasten heet, gebeurd. 

Zo ontstond de eerste Cal. Nooit had ik gedacht dat deze zo groot zou worden. Nooit had ik gedacht dat Lossen & Vasten binnen de haakwereld zo’n grote bekendheid zou krijgen. En echt, het ging echt heel snel. Als je nagaat dat Lossen & Vasten startte op 1 maart 2015 en dat de eerste Cal al startte op 8 januari 2016, met zo ontzettend veel mensen die meededen… dat is toch niet te geloven!!
Achteraf gezien had ik het allemaal veel beter voorbereid als ik dit had geweten. Ik was net een klein meisje, dat zomaar in het diepe sprong zonder te weten wat er zou gebeuren. Eigenlijk is dit 10 jaar zo doorgegaan. Ik bedacht iets en begon er gewoon lekker aan. De ene keer lukte het, de andere keer niet. Ach, eigenlijk past dit ook wel heel erg goed bij me.

Deze Cal lukte. Het werd een heel groot succes. Ik ontwierp een prachtige deken, die nog steeds veel gehaakt wordt. Deze deken haakte ik in 3 kleuren en gaf ze de namen Rozengeur, Zeebries en Ochtenddauw. 
Ook kwam er een Facebookgroep bij: “De Lossen & Vasten Cal”. Hier konden we elkaar helpen, laten zien hoever we al waren en lekker samen online kletsen. Het was een gezelligheid van jewelste binnen deze groep. Natuurlijk waren er wel eens dingetjes, maar ik zat er altijd bovenop en zo liep het eigenlijk nooit uit de hand.

Wat was het toch een mooie deken en wat is ze dat nog steeds! 
Na deze Cal volgden er nog 3. Ook deze Cals werden veel gehaakt en ook van deze Cals heb ik, samen met heel veel van jullie, erg genoten.

Deze Cals gaven me ook de gelegenheid om met jullie in contact te komen. Er waren talloze Meet & Greets, waar velen van jullie op af kwamen. Zo konden we gezellig samen aan onze dekens haken, haaktips uitwisselen, heerlijk met elkaar kletsen onder het genot van een kopje koffie of thee. Iedere keer weer en waar ik ook kwam was het gezellig. 

Tussen al deze Cals door ontwierp ik en haakte ik dekens, tassen, sjaals, vesten en truien en mijn leven was leuk! Ik begon met het geven van workshops en schreef 4 haakboeken. Ik had het druk, echt niet normaal druk, maar ik hield van wat ik deed. Niets was me teveel en ook niets aan dit alles was niet leuk, totdat…

Ja, de herinneringen aan deze prachtige tijd zijn geweldig. Toch doet het ook pijn om terug te gaan naar die tijd waarin ik dacht dat ik alles aankon. Het bleek niet zo te zijn, ik wilde dit gewoon en kan heel veel op wilskacht. In mijn volgende blog schrijf ik meer over de workshops die ik gaf. Bijzonder mooie tijden waren dat ook! Ook vul ik dan de zin na het “totdat…” aan.

Nog even een kleine update over mijn gezondheid. Langzamerhand wordt steeds duidelijker waarom ik me voel zoals ik doe. Vorige week kreeg ik te horen dat ze geen epilepsie hebben kunnen aantonen in de beide EEG’s die ik heb gehad. Hiermee is het nog steeds niet uitgesloten, maar zetten ze het wel even aan de zijlijn. Aan de hand van het EMG onderzoek hebben ze vastgesteld dat ik DVN, dunnevezelneuropathie, heb. Dit is een aandoening waarbij de zenuwen worden aangetast. Hierbij heb je vaak last van pijn en gevoelsstoornissen. Het is niet fijn om dit te hebben, maar het is wel fijn om een diagnose te hebben en dat er een naam is voor hetgeen ik voel. Het fijne is ook dat er medicatie is, die ik inmiddels ook slik. Dit lijkt in ieder geval iets te helpen en ik lig ook minder vaak wakker van de pijn die ik voel. We zijn dus weer een stukje verder. Het lijstje wordt alleen wel een beetje lang. Dit bevestigt voor mij ook dat de keuze die ik heb gemaakt om te stoppen met Lossen & Vasten een goede keuze was, hoe pijnlijk ook.

Ondanks het feit dat ik ga stoppen, gebeuren er toch ook nog nieuwe dingen bij Lossen & Vasten. 
Twee weken geleden was ik mijn boodschappen aan het doen toen ik ineens gebeld werd door iemand van het Nederlands Dagblad. Of ze een interview met me mocht doen over het babydekentje dat ik haakte voor onze kleinzoon. Ik vertelde haar dat ik een jaar geleden deze vraag met “ja leuk!” had beantwoord, maar dat het nu niet zoveel zin meer heeft vanwege het feit dat ik ga stoppen met Lossen & Vasten. Ze dacht even na en vroeg of ik dan toch hetzelfde interview wilde doen en dat ook dit erbij vermeld zou gaan worden. Een soort afsluiting dus.
Dit leek me eigenlijk wel erg leuk en vorige week maandag had ik het interview. Het was een erg leuk, ontspannen gesprek en inmiddels heb ik ook al het artikel gelezen dat in de krant gaat komen. Ik ben er erg tevreden over. Ze had me ook gevraagd of ik nog een foto wilde maken van mij met het dekentje. Dat hebben we gedaan en vooral het dekentje staat er mooi op. Ik ben benieuwd welke foto ze gaat kiezen. Het komt 24 februari in de krant.

In deze blog haalde ik herinneringen op aan de Cals die ik deed. Zoals ik al eerder zei, ik wilde de periode Lossen & Vasten graag afsluiten zoals ik ook begon. Op dit moment zijn we druk aan het haken met het laatste ontwerp en het laatste project voor Lossen & Vasten. Dit is de deken die op dit moment door een mooi aantal mensen wordt gehaakt. Wil je nog meedoen? Dat kan. In mijn vorige vier blogs lees je meer over dit prachtige project. We zijn inmiddels al 2 weken op weg. De patronen  van deze eerste 2 weken kun je bestellen via deze link. Zorg wel dat je de patronen allemaal op tijd besteld. Nadat we klaar zijn met dit project duurt het niet heel erg lang meer voordat alles verdwijnt van het internet. Dus ook al heb je het er nu nog niet aan toe, maar wil je wel graag deze deken haken, zou ik de patroontjes vast bestellen.

Voor deze blog laat ik het hierbij. Er zijn nog zoveel herinneringen, maar die bewaar ik voor mijn volgende blogs. Deze blog is voor nu lang genoeg en het raakt me diep, merk ik, om hier mee bezig te zijn. Toch is het goed. Ik ben blij dat ik voor deze manier van afscheid nemen heb gekozen.
Haak nog maar lekker even verder aan je lapjes of een ander project. Ik doe dat ook! Donderdag komt het volgende deel van deze deken alweer online!

Geniet van je hobby, geniet van het haken. Ik hoop je snel terug te zien hier, in mijn wereldje van Lossen & Vasten.