Op 4 oktober was het zover, de grote dag! Ik werd deze dag 50 jaar, ook wel Sara genoemd. Best wel bijzonder.
Toch…. er speelden andere dingen die deze dag en de paar dagen erna niet normaal spannend maakten.
Mijn boek was klaar! Adelheid, de editor en Jeannette, de vormgeefster hadden alles afgerond. Het boek kon naar de drukker!
Dit betekende dat het boek bijna de voorverkoop in kon, ik mocht het met jullie gaan delen.
Dit speelde allemaal precies op de dag van mijn verjaardag. Het maakte de dag niet minder leuk, wel heel erg spannend!
Er moesten nog een aantal zaken besproken en geregeld worden. Vaak gaat dit niet zoals je het heel graag ziet, zo ook deze dag, maar om 20.00 uur was het dan eindelijk zover. Mijn boek ging de voorverkoop in. Ook weer superleuk, maar superspannend.
Zelf vind ik dit boek erg mooi geworden. Ik heb het met heel veel liefde gemaakt en vind ook dat je het kunt zien in de projecten en de vormgeving van het boek. Het is mijn kindje. Zullen ze mijn kindje leuk vinden, willen bekijken of zelfs in huis willen halen? Je kunt het alleen maar hopen!
De dag na mijn verjaardag, op 5 oktober, had ik een workshop in Hazerswoude-Rijndijk, bij Creahuys 41. O, wat had ik er veel zin in, ik kom hier erg graag. De trein zou me brengen. Ik had al eens eerder ontzettend in de file gestaan op de terugweg. In het westen van ons land moet je niet om 16.00 uur over de snelweg naar het noorden willen rijden. Het is al een eind, maar je reis duurt dan wel 2 keer zo lang.
De reis ’s morgens begon al minder leuk. De trein kwam, door een defect aan de trein en daarna achter een stoptrein te moeten blijven hangen, 15 minuten later dan gepland. Dan zit je in de trein meteen al te kijken hoe het met je overstap zal gaan. Dat leek nog prima in orde. Fijn!
Bij Weesp stond er een dier op het spoor. Wist hij dat ik haast had? Ik moest een workshop geven, maar dat kon hij toch niet weten?
De trein moest een lus maken en dit maakte dat het toch wel erg spannend werd allemaal.
Audrey van het Creahuys appte me dat ze me wel uit Leiden zou komen halen. Probleem opgelost! Nu konden we samen nog even gezellig bijkletsen en ook de boeksignering die ik op 26 oktober bij haar zou doen nog wat bespreken.
Dat dachten we…
We reden over de autoweg, de N11. We haalden een vrachtwagen in en toen ging alles ineens heel snel. Er kwam een plank uit de lucht gevlogen en deze kwam onze auto binnen via de voorruit.
Lang leve het veiligheidsglas! Het glas was stuk, maar het zat nog aan elkaar. Het was ongeveer 25 tot 30 centimeter naar binnen gekomen en natuurlijk lag overal glas. In eerste instantie bleven we rustig, maar dit was voorbij op het moment dat we bij paaltje 37.3 stil kwamen te staan. We huilden en trilden over ons hele lijf. Wel waren we ons er heel erg van bewust dat dit heel erg anders had kunnen aflopen. Dit werd later ook van meerdere kanten bevestigd. Geschrokken, onthutst, maar heel erg dankbaar voor het feit dat we er zelfs zonder enig schrammetje vanaf waren gekomen, gingen we de zaken regelen.
Ik werd opgehaald door Debby en Audrey regelde dat de auto werd opgehaald en dat zij een auto kreeg om later ook naar de winkel te komen.
Beide vonden we de rust om door te gaan met wat we zouden doen. Ik heb de workshop “gewoon” gegeven en Audrey vond de moed om haar klanten op haar eigen lieve, vriendelijke manier te kunnen helpen.
Dames, deze workshop zal ik nooit vergeten. Dank voor jullie begrip, voor de lieve woorden en voor de, ondanks alles, ontzettend gezellige middag.
Ook de terugweg met de trein was niet leuk. Ik begon al met een half uur vertraging. De bovenleiding had geen stroom. Ach, dat kon er ook nog wel bij. Ik ben in de stiltecabine gaan zitten haken. Lang leve ons haken! Het geeft rust, het geeft ontspanning en het helpt je de dingen eens even op een rijtje te zetten. Dat had ik nodig én de schouders van mijn man. Die mocht ik lenen toen ik eenmaal thuis was. Zo lang als ik maar wilde.
Dankbaar voor de rust die ik die nacht kreeg, ik had ontzettend goed geslapen, vertrok ik de dag erna naar Sint Annaparochie. Hier gaf ik bij Jetty in haar winkel, Garenhuisukeus, de workshop Mochila Haken.
Ik werd opgewacht met een heerlijke kop koffie en een groot stuk Friese Koek. Dat kon ik goed gebruiken!
De dag begon goed en we hadden een fantastische workshop. De dames deden erg hun best en we genoten van elkaars gezelschap. Aan het eind van de ochtend zaten er 10 tevreden dames met het begin van een haaketui of tas in hun handen. Ook de juf was zeer tevreden.
Eenmaal thuisgekomen waren daar onze jongens. Tijd om te vieren dat ik 50 ben geworden.
Mijn moeder overleed toen ze 52 jaar was. Mensen vroegen me wel eens in de weken voor ik 50 werd of ik het ook uitgebreid ging vieren. Mijn antwoord was dan steevast, nee. Als ik 53 jaar word, dát ga ik vieren!
Na afgelopen vrijdag ben ik niet ineens veranderd in dat opzicht. Ik ben geen verjaardagsmens en zal dat nu ook niet ineens worden. Verjaardagen vier ik het liefst met die paar mensen die dicht om me heen staan. Wel ben ik me er weer even heel goed van bewust dat leven niet vanzelfsprekend is. Het kan zomaar ineens heel anders lopen. Laten we ieder moment in dit leven aangrijpen om er iets goeds, iets leuks of gezelligs mee te doen.
Mijn boek… Ja het is nu in de voor-verkoop. Je kunt het nu al bij me bestellen. Op 19 oktober ga ik hopelijk met een hele grote stapel richting de Jumbo bij ons in het wijkcentrum om ze naar jullie toe te sturen. Ieder boek krijgt van mij een persoonlijke krabbel en bij de eerste 100 bestellingen zal ik een klein cadeautje doen.
Als je klikt op deze link kom je in mijn winkeltje op de goede plek terecht.
Ik hoop dat velen van jullie net zo van dit boek zullen genieten als ik dat al heb gedaan.
Heel veel lees- en haakplezier!!
Geniet van je hobby, geniet van het haken. Ik hoop je snel terug te zien hier, in mijn wereldje van Lossen & Vasten.