Mijn moeders handen

Pigmentvlekken had ze…rond haar ogen, haar mond, maar ook op haar handen. Wat was ik gek op die handen. Soms, als ik naast haar zat volgde ik met mijn vingers de lijnen op haar handen. Ik was 18 jaar toen mijn moeder overleed, maar ik zal haar, ik zal haar handen nooit vergeten.

Die handen, niet te geloven wat daar allemaal mee is gedaan. Wat hebben ze hard gewerkt, gestreeld, beschermd en…gehaakt en gebreid! Mijn zussen en ik, we hebben het niet van een vreemde! Overal waar mijn moeder was, was wel een bolletje garen in de buurt. Dan was ze weer een trui voor iemand aan het breien, dan weer sokken. Ook heel vaak was ze aan het haken. Gordijntjes, tafelkleden, jurkjes…noem maar op, mijn moeder maakte het! Haken of breien, het maakte niet uit, beide dingen kon ze erg goed. Een creatieve vrouw, het zit ons in de genen.

Ik ben zelf altijd een naaister geweest en nog steeds ben ik wel handig met naald en draad, met of zonder naaimachine. Tussendoor hield ik ook wel eens een haaknaald of breinaalden vast en ik kon het ook wel, maar mijn passie was het niet. Totdat ik een aantal jaren geleden met het gezin op vakantie was en eens iets anders wilde dan een boek of een puzzel. Ik kocht samen met mijn man een haaknaald en een bolletje garen en begon te haken aan een col. Ik was er zelf verbaasd over hoe goed het me eigenlijk lukte en hoe leuk ik het vond. Toch is het na die vakantie weer een beetje in de vergetelheid geraakt en heb ik andere dingen gedaan. Hoe ik het daarna weer heb opgepakt, ik ben het kwijt. Of dat mijn zussen me weer hebben aangestoken, of dat het iets anders was, ik zou het echt niet weten. Maar 2 jaar geleden nu ongeveer, heb ik een haaknaald gepakt en hem eigenlijk niet weer losgelaten. Nu heb ik zelfs mijn eigen website. Hoe leuk is dit allemaal?
Ik ben begonnen met een tasje, daarna heb ik bij de handwerkgroep van mijn nichtje de granny leren haken. Samen met mijn zus heb ik toen 3 dezelfde tassen gehaakt voor de 3 gezusters en toen was ik echt verkocht.

Ik wilde iets groters gaan maken, iets waar ik lekker lang mee bezig zou zijn, maar wat? Uiteindelijk wist ik dat ik een sprei wilde maken voor op ons bed. Dat was groot genoeg, tenminste, als je 250 x 250 cm groot vindt! Hier en daar heb ik wat boekjes bekeken, maar toen ik de sprei zag in het boek van Nicky Trench, Workshop haken, wist ik meteen ook welke sprei!

Nu moest ik er nog het garen voor uitzoeken. Daar had ik nog niet zo heel veel ervaring mee. Mijn zus haakte op dat moment nog heel veel met Cocktailgaren van Scheepjes en vertelde me dat dat garen erg mooi bleef, ook na het wassen en drogen. Daar ben ik voor gegaan en ik moet zeggen, het is een goede keuze geweest.
Ik ging ermee aan de slag en vertelde iedereen om me heen dat het een 2-jaren project zou gaan worden. Toen wist ik nog niet dat ik kort daarna niet meer kon werken en moest revalideren voor mijn diabetes. Dan gaat het hard! Alle uurtjes alleen thuis, de tijd die ik in de wachtkamer doorbracht tussen verschillende therapieën in, ik haakte me suf en had zo ook heerlijk de tijd om alles op me te laten inwerken. Het haken heeft me geen seconde verveeld. Toch heb ik 625 lapjes moeten haken, 91 met een roosje en 534 effen wit. Ik heb zelf gekozen voor minder lapjes met een roosje, zodat het wat rustiger bleef. Iedere keer als ik er weer 25 had gehaakt, haakte ik de lapjes aan elkaar en ook meteen weer aan het gedeelte dat al klaar was.
Na 5 maanden was mijn sprei klaar. Wat was ik trots, toen ik hem voor het eerst op ons bed kon leggen. En wat ben ik iedere dag wéér trots als ik het bed opmaak en de sprei onze slaapkamer zo mooi maakt. Ik heb er nog een paar kussens bij gehaakt van het garen dat over was, om het geheel af te maken.

Dit was mijn eerste grote werk! Het is écht niet moeilijk, maar zó mooi! Na deze deken heb ik het haken nooit weer naast me neer gelegd. Regelmatig zit ik op de bank of op mijn hobbykamer met een haaknaald in mijn hand en werk ik aan prachtige dingen. Soms eenvoudig, soms wat moeilijker, maar (bijna) altijd met een heel mooi resultaat. Ik heb er inmiddels een beetje mijn werk van gemaakt!

Mijn moeders handen, altijd bezig. Was het niet in de huishouding of de verzorging van een kind, dan wel met haar hobby.
De pigmentvlekken heb ik nooit gekregen. Tóch, als ik naar mijn handen kijk, zie ik iets van die van haar. Wat ik ermee doe….dát heb ik van mijn moeder!
Geen haakwerk of patroon vandaag, maar ik hoop dat je het leuk vond om even iets te lezen over hoe ik aan mijn creativiteit kom.

Geniet van je hobby. Ik hoop je snel weer terug te zien hier, in mijn wereldje van Lossen & Vasten!