Vorig jaar vierden we ons 25 jarig jubileum als vriendinnen. Eigenlijk is het schandalig dat ik nog nooit eerder een project naar haar noemde.
Jolanda, we leerden elkaar kennen toen haar dochter en onze zoon naar de basisschool gingen. Ze zaten bij elkaar in de klas en speelden ook na schooltijd vaak met elkaar. Wij, als moeders, bleven vaak een kopje thee bij elkaar drinken, erg gezellig altijd weer.
Toch had ik op de één of andere manier niet echt in de gaten dat dit een vriendschap was, dat we vriendinnen waren . Totdat….
We woonden op dat moment in Spijkenisse en ik kondigde aan dat wij naar Assen zouden gaan verhuizen. Wij zagen er naar uit, maar niet alles is leuk bij zo’n verhuizing. Dat Jolanda en ik en onze kinders elkaar niet of nauwelijks meer zouden gaan zien, was minder leuk.
De laatste schooldag voor ons in Spijkenisse was voorbij en ik ging nog even naar binnen om de meesters en juffen een hand te schudden. Toen ik weer naar buiten liep zag ik ineens Jolanda op het zebrapad richting haar auto lopen. Ik riep haar naam en ze keerde zich om, haar gezicht helemaal onder de tranen en haar ogen waren knalletjerood. En pas toen viel het kwartje bij mij, wij waren niet alleen de moeders van een vriendje en een vriendinnentje, wij waren zelf vriendinnen geworden. Waarom heb ik dit nooit echt geweten? Het antwoord weet ik eigenlijk wel. De onzekerheid die diep in mij zit geworteld maakt mezef vaak wijs dat ik zoiets moois niet waard ben. Had ik dit geweten, dan had ik er zoveel meer van genoten!
Ineens woonden we in plaats van een kilometer ruim 250 kilometer bij elkaar vandaan. Toch heeft deze afstand tussen ons tweetje onze vriendschap nooit in de weg gestaan. Integendeel, het is in de afgelopen 20 jaar alleen maar sterker en mooier geworden. Natuurlijk zouden we allebei graag willen dat we elkaars buurvrouw waren, maar dat is nu eenmaal niet zo. We zien elkaar niet eens vaak, als we twee keer per jaar af kunnen spreken dan zijn we al heel erg blij. We appen elkaar heel erg veel, bellen doen we eigenlijk ook niet eens. Als we wel bij elkaar zijn dan pakken we de draad zo weer op en staan onze mondjes geen seconde stil. We leven met elkaar mee in goede en slechte tijden, we zijn er voor elkaar. Jolanda is mijn hartsvriendin, ze zit in mijn hart en gaat er ook nooit meer uit!!
Inmiddels zijn we allebei oma en we hebben op dezelfde dag onze oppasdag. Op die dagen houden we elkaar regelmatig op de hoogte of daar de kleine al slaapt, zijn of haar dag niet heeft of juist wel, wanneer er gewandeld wordt en dat soort dingen. Genieten is dit.
Wat heb ik al vaak een trui of vest naar mijn vriendinnetje willen noemen. De namen van al mijn vesten en truien beginnen met de letter J. Ik wist zeker dat er op een dag zoiets moois van mijn haaknaald zou komen dat ik het de naam Jolanda zou geven. Dit is er tot nu toe nog niet geweest. O ja, alle truien en vesten die ik heb ontworpen en gehaakt en die als haakpatroon in mijn (online) winkeltje staan vind ik mooi, sommige zelfs prachtig! Toch wilde ik voor een eventuele Jolanda iets meer dan dat. Mooi of zelfs prachtig is hier niet voldoende. Daarmee zou ik Jolanda tekort doen.
Ik haakte een trui, eentje die ik al een tijdje wilde haken, maar waar ik nog niet de tijd en de rust voor had gehad. Totdat de Scrumptious van Scheepjes er was. Dit vind ik zulk een heerlijk garen, hier wilde ik graag heel veel dekens van gaan haken. Zeker weten dat dit prachtig zou gaan worden. Toch wilde ik het ook eens gaan uitproberen op een kledingstuk, het was tijd om met mijn ideetje aan de slag te gaan.
Ik begon met het uitzoeken van de kleur. In mijn ateliertje staat een mand met alle 80 kleuren, in 30 grams bolletjes, van de Scrumptious erin. Hieruit zocht ik de kleur die ik wilde gaan gebruiken voor mijn trui.
Nadat de kleur gekozen was begon ik met het uitwerken van mijn idee. Welke steken wilde ik gaan gebruiken? Hoe kort of lang, hoe strak of wijd wilde ik haar hebben? Toen dit eenmaal duidelijk was begon ik te haken, heerlijk haken!! Ik was met dit garen al begonnen aan een nieuwe versie van mijn al bestaande deken Lola. Dat het met dit garen heerlijk haken is wist ik dus al.
Na een paar toeren was het al duidelijk dat dit garen ook voor een kledingstuk een fantastisch mooi garen is. Het is niet helemaal glad, waardoor je haakwerk ook een prachtige structuur krijgt. Dit pakte ontzettend goed uit bij deze trui. Na twee panden volgden twee mouwen en nadat alle onderdelen klaar waren zette ik haar in elkaar tot ze een trui was. Ik kon niet wachten om te zien hoe ze was geworden, dat kan pas als ze echt helemaal klaar is. Af en toe kunt je een pand even voor je houden, maar daaarmee zie je nog niet hoe ze écht gaat worden. Ik rende naar boven, in hoeverre ik nog rennen kan, en trok haar over mijn hoofd. Ja, ik was blij, heel erg blij. Dit is een trui die ik heel graag zal gaan dragen.
Afgelopen weekend gingen Wilke en ik erop uit om de fotografie van mijn trui te doen. Het was lang geleden dat we dit samen deden en we genoten ervan met volle teugen. Het was heerlijk weer en de plek waar we waren was ook fantastisch mooi. Tijdens de wandeling zeiden we regelmatig tegen elkaar: wat wonen we hier toch mooi hè? Zo dichtbij huis ook nog!!
Wil je het resultaat van de fotografie zien? Kijk maar eens goed.
Wat is het een mooie trui geworden hè? En zeg nou zelf… het is toch ook een prachtige plek? Je kunt aan me zien dat we ervan hebben genoten. En als je dan ook nog eens bedenkt dat ik eigenlijk ziek was straalt het geluk er helemaal van af!
Op de terugweg in de auto zei ik tegen Wilke dat deze trui kon weleens het kledingstuk kon zijn dat ik het meest zal gaan dragen van allemaal. Ik wil haar altijd wel om me heen hebben…
Op het moment dat ik dit zei wist ik het: dit is de trui die ik Jolanda ga noemen. Haar wil ik altijd wel om me heen hebben!! Deze trui is net als onze vriendschap. Ze is heerlijk eenvoudig, maar zo ontzettend bijzonder. Ze is niet specifiek bedoeld voor een enkele periode in het jaar, maar ze kan het hele jaar mee.
Ik hoop dat onze vriendschap nog heel lang zal blijven. Ik hoop dat we nog heel veel uurtjes bij elkaar mogen zitten, dat we nog heel lang van elkaar mogen genieten. Lieve Jolanda… ik hou van je!!
Wil je deze trui ook gaan haken? Het patroon én het haakpakket staan inmiddels in mijn (online) winkeltje. Bestel je het patroon, dan ontvang je de download voor dit patroon in PDF formaat direct na betaling via de mail. Je kunt het bestellen via deze link. Bestel je het haakpakket van deze trui dan hoef je het patroon niet te bestellen. Je krijgt dan een boekje met het patroon gratis in je pakket meegestuurd. Dit kan via deze link. Werken de links niet zoals het hoort? Je kunt ook rechtstreeks naar mijn (online) winkeltje gaan. Het adres hiervan is www.lossenenvastenshop.nl. Het patroon staat bij de haakpatronen tussen de vesten en truien. Het haakpakket vind je bij de haakpakketten tussen de vesten en truien.
Een bijzondere trui, een bijzondere blog. Heerlijk om op deze manier weer even terug te denken aan hoe het eigenlijk allemaal begon. Ik duik weer lekker even in mijn hoekje op de bank. Deken Lola is bijna klaar. Binnenkort zie je het resultaat hier wel verschijnen.
Geniet van je hobby, geniet van het haken. Ik hoop je snel terug te zien hier, in mijn wereldje van Lossen & Vasten.