Maandenlang leefde ik toe naar 30 maart, de dag dat ik mijn laatste workshop zou geven. Ineens was het zover en ineens was het ook maar zo voorbij. Het is een dubbel gevoel. Aan de ene kant ben ik opgelucht, ik mag uitrusten. Aan de andere kant voelt het leeg, ik ga jullie zó missen!!
Jarenlang pakte ik iedere week op de woensdag mijn tas in om op zaterdag op pad te gaan. Het laatste jaar kwam daar vaak ook nog een doordeweekse workshop-dag bij. Iedere keer voelde dit als een voorrecht, iedere keer kon ik alleen maar enthousiast worden van het feit dat ik weer “mocht”.
Vaak begon het al met een autorit heel vroeg in de ochtend. Heerlijk, de hele weg was van mezelf. Ik zag de zon opkomen vanaf mijn linkerkant en ik genoot met volle teugen. Soms reed ik het hele eind in één keer door, soms stopte ik voor een plaspauze, een kop koffie en wat lekkers.
Aangekomen in de winkel begon het feestje dan vaak al meteen. Na een hartelijk welkom en een kop koffie zette ik dan de spulletjes klaar.
Ik draaide vier verschillende workshops: Mochila Haken, fanTAStisch, Ontwerpen & Haken en Tunisch Haken en meer…. Alle vier geweldig leuk om te geven, geen van de vier is me ooit gaan vervelen.
Wat hadden we ook iedere keer weer ontzettend veel lol met elkaar! Iedere keer weer opnieuw gingen de dames zeer tevreden weer terug naar huis met een nieuwe techniek in de vingers. Dat maakte dat ook ik weer tevreden terug naar huis kon gaan.
Altijd moe, maar voldaan, maar ook altijd weer volop na-genietend.
Daar kwam vorig jaar net voor de zomervakantie verandering in.
Ik werd moe, niet normaal moe en ik redde het niet om, in de week tussen twee workshops in, goed bij te komen. Ondanks dat ik van iedere workshop nog steeds genoot als van tevoren, kostte het me erg veel energie. Ik merkte dat dat me parten ging spelen op de dagen dat ik thuis was, dat ik geen workshop hoefde te draaien. Dat kon ik niet goed gebruiken, want ondertussen was ik ook nog druk bezig met mijn boek “Allemaal Pareltjes”.
Op de één of andere manier bokste ik het toch voor elkaar! Ik kan ontzettend goed functioneren op wilskracht. Een grote, goede wil had ik, dus ik ging door. Daar ging ik, met volle kracht vooruit!
Gelukkig werd het zomer.
Op 23 juni had ik mijn laatste workshop en op 7 juli mocht ik mee met de haakcruise van Woll of Fame in Maasbracht. Hier maakten Wilke en ik samen een weekendje uit van. We huurden een huisje en zo begon voor mij een periode van rust. Wat had ik dat hard nodig!!
Op de maandag na de cruise had ik nog de fotografie van het babyboek, maar daarna was ik toch echt vrij!
Vrij betekent dan niet dat ik niet meer haak. Vrij betekent dan dat ik voorlopig de deur niet uit hoef, dat ik iets meer tijd heb, dus uit kan slapen. Het betekent dat ik tijd heb voor eens een kleine wandeling of een gezellig fietstochtje.
Vrij in dit geval betekende ook dat ik weer ging haken voor een nieuw boek. Mijn derde boek “Haak je warm”. Ik had een ontzettend leuk idee en dat idee werd goedgekeurd. Het probleem was alleen dat het een boek met winterprojecten zou gaan worden. Het zou dus wel erg fijn zijn als dit ook nog in de winter in de winkels kon liggen.
Daar ging Joke weer. Zeg tegen mij niet dat zoiets niet lukt. Natuurlijk lukt dit, we doen het gewoon!
O, die grote valkuil! Het is, zoals ze een paar jaar geleden tijdens de revalidatie al tegen me zeiden, de valkuil die ik zelf graaf.
Er is gewoon teveel dat ik leuk vind. Er is teveel dat ik graag wil doen.
Zo kwam het dat ik op 24 september, nog voordat mijn tweede boek in de winkels lag, de fotografie had van het derde boek.
Kon ik ervan genieten? Zéker, met volle teugen!! Het enige waar ik geen rekening mee had gehouden was het feit dat op 15 september de workshops weer waren begonnen.
Had ik wel genoeg rust genomen in de vakantie? We zouden het wel zien!
Mijn eerste workshop begon zoals de workshop voor de vakantie eindigde. We koppelden er een vakantie aan vast. Het was het laatste weekend van onze vakantie samen, dus we gingen een weekje naar Mol in België.
Het was heerlijk, het was volop genieten!
Op de laatste dag van onze vakantie had ik mijn eerste workshop. Het seizoen was weer geopend en ik had er zin in!
Toch merkte ik toen al dat ik niet met een opgeladen batterij begon. Ach, het zal wel goed komen. Ik had er zin in toch? Dat hielp me er vast wel bovenop.
Gelukkig was dat ook zo. Gelukkig hield ik het heel lang vol. Tot na de jaarwisseling…
Het lampje was uit, ik kon niet meer. Vanaf 25 januari begon ik met het afzeggen van een aantal workshops. Het moest gewoon. Ik was bezig mijn lichaam kapot te maken. Dat is niet de bedoeling. Tot en met 16 februari zei ik alles af. In de periode daarna heb ik bijna alle workshops afgezegd die op een doordeweekse dag vielen. Vanaf 2 maart besloot ik om alles tot aan 30 maart, de allerlaatste workshop, vol te houden. Ik wilde eindigen met een goed gevoel. Ik wist dat ik anders dáár weer last van zou krijgen.
Dat deed ik. Ik maakte bekend dat ik zou gaan stoppen. In ieder geval tot 1 oktober. Daarna zien we wel weer. Ik maak nog geen enkel plan op dat gebied.
En toen was het zover.
Het was zaterdag 30 maart en met gemengde gevoelens reed ik richting Appingedam. Fijn! Ik hoefde voor deze workshop niet ver te reizen.
Ik gaf de workshop Mochila Haken. Het was volle bak! Zeventien dames waren gekomen om deze prachtige techniek te leren.
Net als altijd gingen er ook zeventien dames terug naar huis met een nieuwe techniek in de vingers.
O, wat voelt dit goed! O, wat is dit ontzettend fijn om te doen! Ik hoorde allemaal stemmetjes in mijn hoofd: wat als? zou je niet?
Nee, mijn besluit staat vast, hoe moeilijk het ook is!
Aan het eind van de workshop bedankte ik de groep voor hun aanwezigheid, draaide me om om mijn spulletjes te pakken en daar stond ze… Marianne, verstopt achter een mega-grote bos prachtige, roze bloemen!
Ik brak, maar probeerde het netjes te houden. Wat is dit ontzettend lief!!
Natuurlijk ontkwam ik er niet aan om dan toch ook nog een officieel dankwoordje te doen. Ik deed dit in Appingedam, maar eigenlijk was het bedoeld voor jullie allemaal!
Bedankt! Bedankt voor jullie betrokkenheid, zowel op workshops, Meet & Greets als hier online, via Facebook, Instagram en de website. Bedankt voor jullie support. Jullie zijn er in geweldige tijden van feest als er bijvoorbeeld een boek of een nieuw patroon is uitgekomen. Ook zijn jullie er als ik aangeef dat het niet altijd allemaal vanzelf gaat. Het doet me goed. Ik ben trots op mijn volgers!!
Bedankt ook alle winkels waar ik binnen mocht komen om mijn workshops te komen geven. Ik voelde me welkom en op mijn gemak om de mensen die me graag wilden ontmoeten uit te nodigen. Bedankt voor ieder kopje koffie, voor ieder gesprek, voor iedere knuffel. Het voelt goed om zó vaak te horen dat ik altijd welkom blijf, ook gewoon voor een praatje.
Wie weet, ik neem even afstand, ik laat even alles bezinken. Er komen vast weer andere tijden!!
Nog even voor de goede orde. Ik ben nog volop bezig! Ik zit op dit moment veel op de bank en er komt een hoop uit mijn handen! Zonder haakwerk heb ik geen rust. Heb ik even geluk dat haken een groot onderdeel van mijn werk is!
Het doet me verdriet dat ik dit deel, dit deel waar ik zo van geniet, moet laten gaan. Toch blijft er gelukkig heel veel over waar ik nog volop van kan genieten.
Samen met onze jongens ben ik op zoek naar een voor mij gezonde manier om Lossen & Vasten overeind te kunnen houden, zowel qua energie voor mij als financieel. Ik heb er alle vertrouwen in!!
De workshops die ik hierboven noemde komen uiteindelijk allemaal op YouTube te staan. Het proeffilmpje dat ik plaatste in de nieuwsbrief werd goed ontvangen en met de tips gaan we zeker aan de slag.
Heb je dit filmpje nog niet gezien, maar ben je wel nieuwsgierig? Je kunt het hier vinden. Ik ben heel nieuwsgierig wat je ervan vindt!
Ik heb mijn keuze gemaakt en ik sta erachter. Natuurlijk, het voelt dubbel. Soms voel ik me zó opgelucht dat ik er gewoon gelukkig van wordt. Soms maakt het me erg verdrietig en vallen er een hoop tranen. Dat is het leven.
Nog steeds ben ik ervan overtuigd dat als er ergens een deur wordt gesloten, er ergens anders een raampje weer open gaat! Dit geldt voor mij, maar ook voor jou!! Daar gaan we voor, daar vertrouw ik op!
We blijven in ieder geval samen haken, dat is wat ons allemaal verbindt, dus…
Geniet van je hobby, geniet van het haken. Ik hoop je snel terug te zien hier, in mijn wereldje van Lossen & Vasten.