Zakken vol met wol en andere garens heeft tante Bini achtergelaten. Ik wist niet eens dat ze breidde en al helemaal niet dat ze haakte, deze oud-tante van mijn man. Ze gebruikte in ieder geval erg leuke steken. Dit kleine proeflapje is daar het bewijs van.
Mijn man en ik waren op visite bij mijn schoonouders. Mijn schoonmoeder was een trui aan het breien en zij had een beetje kleuradvies nodig. De zakken vol garen van tante Bini werden van boven gehaald en beetje bij beetje werd alles eruit gehaald. En toen kwam ook dit lapje tevoorschijn….
Ik vond het zó bijzonder, ik was helemaal verbaasd dat dit uit die grote zakken tevoorschijn kwam! Helemaal stil was ik ervan. Ik hield het lapje in mijn handen en speelde er wat mee. Mijn gedachten stonden niet stil. Hoe heeft ze dit gedaan, wat kan ik hier zelf mee? Deze steek had ik nog nooit gezien en vond hem zo bijzonder mooi!
Als ik zoiets zie wil ik het er eigenlijk altijd meteen met mijn vriendin over hebben. Zij houdt wel van dit soort uitdagingen. Ze is ook een kanjer in het uitzoeken van dingen en weet op precies op de goede manier met het internet om te gaan. Dit lapje bewaar ik voor één van onze logeerpartijen. Dat schreef ik ook al heel snel in een berichtje op Facebook en ze reageerde meteen erg positief. Ze had wel zin in een leuk puzzeltje. Ik had ook niet anders verwacht!
Begin juni ging ik met heel veel garen en ander haakgerei op weg naar Rotterdam Centraal. Daar werd ik opgewacht door mijn vriendin en samen gingen we naar haar huis. Het is altijd zo heerlijk om weer een paar dagen samen door te brengen! Kletsen, haken, lachen, haken, eten, haken, dat is zo ongeveer wat we doen als we bij elkaar zijn. En deze keer had ik mijn lapje bij me. ’s Avonds zijn we ermee aan de slag gegaan. Beetje trekken, beetje duwen, goed kijken welke draad waar vandaan komt. Na een poosje hadden we het al wel aardig in de gaten, maar nog niet helemaal. Toen toverde zij van het internet ineens een Engelse pagina tevoorschijn. Daar was onze steek! Gevonden!! Niet veel later hadden we in de gaten hoe deze steek gehaakt moest worden. We begrepen ook ineens waarom het lapje van tante steeds een beetje breder werd. Tussen de beide groepjes door sla je een steek over en met het ophalen van de lus en afmaken met een stokje haak je deze er aan de bovenkant weer bij. Als je dus niet een steek over slaat en er wel een bij haakt, wordt je lapje steeds wijder. Logisch. Toch?? Wij waren blij en ons mysterie was opgelost! Ook heeft tante de steek iedere toer gehaakt, waardoor de lussen over de stokjes de ene toer naar rechts en de andere toer naar links liepen. Dit kun je voorkomen door er een toer tussendoor te haken.
Ik noemde deze nieuwe steek de golfjes-steek.
En toen kwamen, de vrijdag nadat ik weer thuis was, de nieuwe toeren van de Cal2015. Je raadt het nooit…dat was ónze steek…neeeeeee, dit gebeurd niet echt!!! Maar dat was wel zo. Al dat werk voor niks, we hadden ons een hoop moeite kunnen besparen.
En nog een tijd later, ik was bezig met de voorbereidingen van mijn eigen Cal, kwam ik dezelfde steek tegen in de haakbijbel. Nummer 159, de Judithsteek. Tja, wat moet ik daar nu van zeggen? Dom? Had ik eerst de haakbijbel moeten pakken? Misschien, maar wat maakt het uit? Eigenlijk is het best grappig. Ik kan er tenminste wel om lachen.
Wel houd ik voor mezelf nog even de naam van deze steek op golfjes-steek. Het past ook zo goed bij de shrug die ik ervan heb gemaakt. Het patroon van het garen loopt ook in een golf over de rug heen.
Ik wist al wat ik van deze steek wilde gaan maken. Een shrug. Geen vest, geen sjaal, maar daar precies tussenin! Nu moest ik daar nog garen voor zoeken. Eigenlijk was dat helemaal geen probleem, want ik wilde al een tijdje iets gaan maken met dit garen. Softfun Denim. Het ziet er op de bol al zo ontzettend mooi uit!! Dus ging ik naar de winkel om dit prachtige garen te gaan halen. Wat ook een ontzettend mooie kleur is het toch!
En ik begon te haken. Steek na steek, toer na toer. Steeds mooier werd mijn lap, die een shrug zou gaan worden. En wat past de naam van “mijn” steek er goed bij. De golven over mijn lap werden steeds beter zichtbaar. Er was een hele kleine maar. Op de één of andere manier trekt deze steek je werk een beetje naar één kant. Als ik mijn lap dan op elkaar legde, zoals het ook straks met het aan elkaar naaien moest, en ik trok er een beetje aan, leek het wel goed te komen. Ik besloot hem gewoon af te maken en ik ben blij met mijn beslissing. Na het blocken en in elkaar naaien zag je er zo goed als niks meer van. En in het dragen valt het al helemaal weg.
Mijn shrug is klaar en ik ben blij met dit nieuwe, mooie kledingstuk in mijn kast! Ik denk dat ik hem regelmatig dragen zal. Deze keer heeft mijn man de foto’s gemaakt van mij die de shrug draagt. Best heel spannend. Hierbij nogmaals een groot compliment aan degene die dat al eens voor mij hebben gedaan.
Ik ben en blijf erg nieuwsgierig naar wat tante Bini wilde gaan maken met deze steek, waarom ze zelf dit proeflapje heeft gemaakt. Achter ieder draadje, achter ieder gehaakt lapje zit een verhaal. Dit verhaal zal ik nooit te horen krijgen.
Toch ben ik erg blij dat dit lapje in mijn handen is belandt. Ik heb er leuke tijden door gehad. De voorpret, het samen met mijn vriendin uitzoeken hoe deze steek in elkaar zit en zelfs het achteraf tegenkomen van deze steek op het internet en in mijn boek. Leuk!
Dit kleine proeflapje heeft er in ieder geval voor gezorgd dat ik deze ontzettend leuke shrug heb gemaakt. Ik ben er blij mee!
Wil jij deze shrug ook gaan maken? Het patroon heb ik voor je uitgeschreven. Je kunt het hier downloaden.
Geniet van je hobby, geniet van het haken. Ik hoop je snel weer terug te zien hier, in mijn wereldje van Lossen & Vasten.