In 2016 gaf ik voor het eerst de workshop “Ontwerpen & Haken”.
Een ontzettend gezellige workshop en een ontzettend leuke techniek. Hiermee wilde ik voor mezelf ook iets gaan doen….
Het idee ontstond nadat ik in de gaten kreeg dat een foto ook bestaat uit allemaal pixels. Bij deze techniek haak je eigenlijk ook pixels en dus zou je een foto moeten kunnen haken. Dit is natuurlijk wel wat lastig, omdat een foto bestaat uit duizenden kleuren. In zoveel kleuren is geen enkel garen beschikbaar, zelfs niet bij Scheepjes.
Wat ben ik toch bevoorrecht met mijn behulpzame zonen! Ik schakelde onze middelste zoon in. Hij verdeelde voor mij een foto van onze oudste zoon met zijn vriendin in 120 bij 180 pixels. Dat zou dus betekenen dat, als iedere pixel 1 bij 1 centimeter zou worden, ik een deken kreeg van 120 bij 180 centimeter. Precies de maat die ik het fijnst vind voor een woondeken.
Ook bracht hij het aantal kleuren terug naar 10. Perfect!! Ik koos het garen dat ik wilde gebruiken en zocht de goede kleuren bij elkaar.
Op 22 september 2016 begon ik te haken. Wat had ik er ontzettend veel zin in!!
Het begin ging lekker snel. Voor ik het wist was ik al begonnen te haken aan het gezicht van onze zoon. Zó spannend dit! Zou het gaan lijken?
Deze foto nam ik op 6 oktober 2016. In 14 dagen tijd had ik toch al een heel stuk gehaakt!
De toeren werden steeds langer en de tijd die ik aan mijn deken kon haken werd steeds korter. Ik kreeg het zó ontzettend druk met Lossen & Vasten. Al mijn tijd werd in beslag genomen. Waar ik eerst nog probeerde om iedere donderdag een “privé-haakdag” te hebben, had ik zelfs aan een volle week werken haast nog tekort.
Workshops, mijn boek, de Cals, de website en al het computerwerk, er was zó ontzettend veel te doen. Mijn deken kwam in een hoek van mijn kamer te liggen.
Heel af en toe haakte ik nog een paar steken of een toertje eraan, maar dat was heel sporadisch. Ik zat er zelfs aan te denken om er maar mee te stoppen. Dat vond mijn man té jammer. Je kunt zo ontzettend goed zien dat hij het is! Hieraan krijgen ze zo een prachtige deken, het wordt gewoon een kunstwerkje!!
Ik pakte mijn deken weer op, vol goede moed. Toch had ik nog steeds last van “chronisch tijdgebrek”. De deken werd prachtig, dat zag ik ook, maar waar haalde ik de tijd vandaan om hem af te maken?
Op 9 augustus 2017 pakte ik mijn bolletjes weer bij elkaar en deed een nieuwe poging.
Ik had iets nodig wat me heel veel doorzettingsvermogen zou geven. Ik had iets nodig dat ervoor zou zorgen dat ik, tijd of geen tijd, deze deken gewoon af zou maken.
Dat kwam…
Eind oktober 2017 werd ik gebeld door onze oudste zoon. Hij wilde zijn vriendin ten huwelijk gaan vragen!!
Wat is dát bijzonder! Mijn man en ik werden gezegend met 3 zonen. Nu komen daar langzamerhand een aantal meisjes bij. Dat deze twee besluiten samen verder te willen gaan en een huwelijk aandurven is iets waar ik ontzettend dankbaar voor ben!
Genoeg gemotiveerd! Ineens had ik tijd genoeg!
Ik legde alles waar ik met bezig was opzij en heb me compleet op deze deken gestort.
Natuurlijk, de workshops en boeksigneringen gingen door. Verder legde ik alles opzij om deze deken af te kunnen maken. Wat had ik een plezier en wat was het geweldig om de hele dag tegen onze zoon en schoondochter aan te kijken.
Ik haakte me suf, vele uren per dag zat ik te prikken aan mijn deken. De toeren werden steeds langer, tot ik op een dag de hoek voorbij was en de toeren weer korter werden. Dan ontstond er weer een oog en dan weer een mond, mijn kinders werden steeds duidelijker zichtbaar in de deken. Je herkende ze ook echt! Hoe geweldig is dat?
Ik was zo trots op dit project en er is geen dag geweest dat ik er niet met plezier aan haakte.
Het lukte me niet om de deken af te hebben voor de verloving. Dat wist ik ook wel. Op 11 november was de grote dag en halverwege december kon ik mijn deken gaan blocken. Daarna moest de rand er nog omheen.
Begin januari kon ik zeggen dat mijn project was afgerond. Wat was ik blij dat ik uiteindelijk tóch heb doorgezet. Wat was ik trots op het prachtige project dat uit mijn handen tevoorschijn was gekomen!
Nog nooit heb ik een project met zóveel liefde gehaakt. Dit haakte ik niet alleen met mijn handen en zelfs niet met alleen handen en hart.
Hier heb ik mijn ziel in gelegd.
Toch moest ik nog even geduld hebben. Als gezin hadden we van 9 tot en met 12 februari 2018 een huisje gehuurd. In dit weekend zou ik het gaan geven. Dan zouden we allemaal bij elkaar zijn. De andere leden van het gezin hebben zo met me meegeleefd. Zij moesten erbij zijn als ik het gaf. De ontvangers wisten nog helemaal van niets.
Meteen de eerste avond heb ik het gegeven. Ik kon niet langer wachten.
Wat was ik blij met hun reactie! Ze vonden het mooi en ze vonden het bijzonder en gelukkig herkenden ze zichzelf.
Hier zijn geen woorden voor zei onze zoon. Dat was genoeg. Meer hoefde ik niet te horen. Een brok in mijn keel.
Ben je ook zo benieuwd naar het eindresultaat? Gelukkig heb ik een paar foto’s gemaakt 😉
Even iets anders, even iets helemaal alleen voor mij. Geen patroon, maar, zoals ik al zei, wel de mogelijkheid om een workshop te volgen.
Heerlijk vond ik het, ik heb genoten!
Nu ben ik weer verder gegaan met de dingen die ik doe voor Lossen & Vasten. Vol enthousiasme! Ik ben weer druk bezig om de ideeën die in mijn hoofd zitten om te vormen naar projecten. Wat heb ik toch een fantastische baan!
Geniet van je hobby, geniet van het haken. Ik hoop je snel terug te zien hier, in mijn wereldje van Lossen & Vasten.