O, wat heb ik me verheugd op het schrijven van deze blog! Eindelijk is het zover! Het is vandaag 15 december en ik spat bijna uit elkaar van enthousiasme!
Op de 4e dag van juli van dit jaar kwamen Heijo en Manijn vanuit Den Haag gezellig bij ons lunchen. Dit is sinds afgelopen maart altijd weer één van de hoogtepunten in ons leven.
Vanaf het begin van de Corona-periode houden wij ons als gezin zo goed als het kan aan de ons opgelegde regels. Dit hield voor ons in dat we bijna nooit meer compleet zijn als gezin, dat Wilke en ik de kinderen een stuk minder zien en dat logeerpartijen bijna van de baan zijn. Verdrietig, ja, dat is het zeker. Ik heb vaak te dealen met opgekropte tranen, boosheid en frustratie. Ik heb heimwee, heimwee naar de gezelligheid van “wij met z’n achten”, heimwee naar het, wat we toen nog vonden, “normale” leven.
Gelukkig zijn er nog steeds de hoogtepunten. Korte visites, gezellig video-bellen en als klap op de vuurpijl de aankondiging van het huwelijk van Emiel en Mirjam. Deze gebeurtenissen maken dat de tranen van verdriet ineens even tranen van vreugde worden. Ook de 4de dag van juli werd zo’n ontzettend hoog hoogtepunt.
Heijo en Manijn zouden er rond de lunch zijn en ik had alles al zo feestelijk mogelijk voorbereid. Lekkere broodjes, lekkere hapjes en beleg, met verschillende soorten drinken erbij. Ik verheugde me erop!
We waren heerlijk aan het kletsen over koetjes en kalfjes. Het ging onder andere over hoe geweldig blij we zijn met onze airfryer, ik vergeet het nooit weer. Ik kletste maar door over hoe fantastisch lekker de zalm, de biefstuk en de slavinken in dit apparaat worden. Zo lekker heb je het nog nooit geproefd…
Wist ik veel dat onze kids bijna uit elkaar sprongen! Ze hadden nieuws te vertellen, maar dat wist ik natuurlijk niet.
Manijn zei vanuit het niets: “we hebben een cadeautje voor jullie meegenomen”. Nog steeds viel er geen kwartje.
Heijo overhandigde een vierkant, ingepakt iets, aan Wilke. Dit is voor jullie samen zei hij. En nog steeds viel het kwartje niet.
Manijn riep bijna: “pak nu uit-huit!!” En wij gehoorzaamden…
Neeeeeeeeeeeeee, dat was het enige dat uit mijn mond kwam bij het zien van het boekje dat we kregen. Ik had het meteen in de gaten.
Echt waar??? Serieus? Ooooooooh.
Precies weten doe ik het niet meer, maar dit soort kreten waren de enige die over mijn lippen kwamen.
Weten jullie het al? Dit is wat we kregen, een boekje van Nijntje, aupa en auma plùis, een boekje over de opa en oma van Nijntje in het Haags. Hoe fantastisch is dat?
Jaaaaa, zei Manijn, het is écht waar: JULLIE WORDEN OPA EN OMA!!!!
Op het moment dat we het hoorden was er aan alles gebrek, aan woorden, aan bewegingen en zelfs aan tranen. Wat is dit groot nieuws, na 3 zonen en 3 schoondochters wordt er een kindje, een nieuw leven, een ontzettend groot wonder aan ons gezin toegevoegd!!
Voor één keer hebben we geknuffeld, het kon gewoon niet anders, toen kwam er ook een brok, een traan en heel veel vragen.
Het was nog zo pril, nog geen 4 weken, maar meteen zo echt en zo onwerkelijk tegelijk. Het grote nieuws dat we het liefst van de daken schreeuwden moest om die reden natuurlijk nog even binnen het gezin blijven. Even afwachten, alles op z’n tijd.
Langzaam maar zeker kregen steeds meer mensen het te horen en nu zijn jullie aan de beurt. Begin maart wordt Joke ter Veldhuis van Lossen & Vasten, ikke dus, de oma van het kleine hummeltje van haar zoon en schoondochter.
Een ere-titel. Dat vond ik al van “mama”, maar de oma van het kind van je zoon en schoondochter doet daar nóg weer een schepje bovenop. En het is nog niet eens geboren!!
Natuurlijk begon er in mijn hersenen van alles te bewegen. Wat kan ik doen, wat kan ik maken? Ik liet ze lekker gaan, die gedachten van mij. Nog even rustig aan, het is nog zó pril!
Toch, langzaam maar zeker, bij het groeien van het kindje, groeide ook het idee voor, als eerste, een babydekentje. Ik had er zin in en begon.
Ik wist welke kleuren beide ouders leuk vinden. Ik liet ze zien wat ik in huis had en ze waren enthousiast. Ook over het patroon had ik al wat nagedacht. Ze wonen zo goed als aan zee, en ik liet me om die reden inspireren door een strandbal.
Ik haakte een paar proeflapjes, probeerde het één en ander uit en was op een gegeven moment tevreden. Het dekentje kon worden gehaakt!
O, wat was dit genieten, wat was dit anders haken! Lapje na lapje kwam onder mijn handen vandaan en mijn gedachten gingen ondertussen alle kanten op. Ik droomde heerlijk weg naar een tijd die nog moest komen, ook droomde ik weg naar tijden die allang geweest waren, naar de tijd toen onze eigen jongens werden geboren. Allerlei gedachten vlogen er door mijn hoofd en ondertussen werd er een dekentje geboren. Een prachtig dekentje, het eerste dekentje voor ons eerste kleinkind.
Babydekentjes ontwerpen is altijd heel speciaal, maar een babydekentje voor je eigen kleinkind geeft toch wel een extra dimensie aan zo’n haakwerkje.
Een naam? Die krijgt dit dekentje nog niet. Het gaat de naam dragen van het kindje waarvoor het gemaakt is. Normaal gesproken geef ik mijn projecten altijd meisjesnamen, maar dit keer maak ik een uitzondering. In dit geval maakt het voor één keer niet uit of het een jongentje of een meisje wordt. Zodra het kindje is geboren krijgt dit dekentje dus definitief zijn of haar naam. Zodra ik het weet laat ik het ook jullie zo snel mogelijk weten.
Voordat ik het aan Heijo en Manijn zou geven maakte ik snel nog even een paar leuke foto’s. Zo kon ik er af en toe nog eventjes naar kijken.
Dit is het eerste dekentje dat ik met alle liefde, die in me is, maakte voor het nog ongeboren kindje van Heijo en Manijn, ons kleinkindje.
Heijo zelf maakte thuis nog een aantal foto’s. Hier ligt het dekentje in het bedje dat al klaarstaat voor als de kleine er is. Prachtige foto’s vind ik zelf. Ik ben erg nieuwsgierig naar wat jullie ervan vinden!
Wat vinden jullie? Is het geslaagd? Ik ben er zelf ontzettend blij mee en nog veel beter, onze kids zijn er ontzettend blij mee.
De speelblokken die je erbij ziet liggen maakte ik er ook meteen bij. Van hetzelfde garen en dezelfde kleuren, mooi bijpassend.
Ook jullie kunnen het dekentje en de blokken gaan maken. Ik heb alles op patroon gezet en deze patronen staan ook al in mijn winkeltje.
Via deze link kom je meteen op de juiste plek voor het patroon van het dekentje. Bij het patroon van de speelblokken kom je via deze link.
Als je bij beide patronen iets naar beneden scrolt zie je dat je de patronen, als je ze in een bundel bestelt, iets goedkoper krijgt.
Voor de blokken kun je ook de schuimrubber blokken bij me kopen en ook de diertjes die erop staan vind je in mijn winkeltje. Deze staan beide onder de accessoires. Je komt hier via deze link. Je kunt de diertje op de blokken strijken en de kleine kan dan steeds 2 halve dieren bij elkaar zoeken. Leuk om mee te spelen en ook lekker leerzaam.
Jullie snappen vast hoe enthousiast ik ben. Velen van jullie hebben het al eens meegemaakt. Steeds als ik deze blog opnieuw lees om te controleren op spelfouten betrap ik mezelf op een brok in mij keel en tranen in mijn ogen. Beide zijn van pure blijdschap. Toch is er ook een stukje zorg. Hoe zal het straks allemaal gaan? Mogen we de kleine een kusje geven, mogen we het vasthouden? Laten we het hopen!! Laten we niet op de tijd vooruit lopen.
Ik hoop dat er heel veel kindjes onder dit dekentje zullen slapen. Dat er heel veel aanstaande mama’s en oma’s tijdens het haken zullen wegdromen, zullen uitkijken naar wat komt en terugdenken aan wat was.
Ik wens jullie heel veel haakplezier!
Geniet van je hobby, geniet van het haken. Ik hoop je snel terug te zien hier, in mijn wereldje van Lossen & Vasten.