De kop is er weer af, we zijn begonnen! Week 1 van de nieuwe Cal is door velen van jullie alweer gehaakt en het wachten is nu op week 2.
Zo zenuwachtig als ik, ook deze keer weer, van tevoren was, zo opgelucht en zo trots voel ik me nu!
De voorbereidingen van deze Cal liepen allemaal erg goed. Het was zó anders dan de eerste keer.
Bij de eerste Cal was “Lossen & Vasten” nog erg onbekend. Ik moest dus zelf zorgen dat mijn Cal bekend werd bij het publiek. Hiervoor had ik contact gezocht met een aantal winkels en bij hen kreeg ik de gelegenheid om Meet & Greets te organiseren. Ook hebben zij meegewerkt aan het bekend maken van de Cal op Facebook en dat soort dingen. Zij kregen als dank hiervoor een label dat ik ontwierp om bij hun pakketten te voegen en ook mochten ze de pakketten verkopen onder mijn naam, Lossen & Vasten.
Het was ontzettend veel werk, zeker omdat ik niet echt wist hoe zoiets precies aangepakt moet worden. Het was niet zo dat ik zomaar dingen deed, ik dacht er natuurlijk wel goed over na. Ik werkte vanuit mijn gevoel en dat pakte gelukkig erg goed uit. Na het maken van de Facebook-groep ging het allemaal hard, ik had het er maar druk mee. Af en toe werd het me wel een beetje teveel. Ik wilde ook graag overal op reageren en alles meekrijgen, maar ik kwam tot de ontdekking dat ik ook maar een mens ben. Dit resulteerde bijvoorbeeld in het berichtje dat ik moest stoppen met alles “Leuk te vinden”, terwijl ik het natuurlijk prachtig vond. Mijn dagen bestonden vooral uit het lezen van berichtjes op Facebook. Dat gaat niet, 13 weken lang.
De Cal was zo’n groot succes, iedereen was zo ontzettend tevreden, dat ik naast de deken ook nog een kussen ontwierp. Dit was mijn eerste project dat ik samen met Scheepjes deed. Zij zorgden voor de knopen die in het centrum van het kussen kwam en ook zorgden ze voor de posters, de prachtige organza tasjes en de distributie van de pakketten. Het ging goed, dit was leuk, ik kreeg hiermee zoveel meer mogelijkheden.
Ook het garen dat ik hiervoor gebruikte, de Colour Crafter, vond ik zo fijn dat ik op dat moment wist dat ik het garen voor de tweede Cal had ontdekt.
Wat heb ik genoten van deze periode en wat heb ik er veel van geleerd! Nadat de 13 weken, die de Cal duurde, om waren begon het al snel weer te kriebelen. Niet alleen bij mezelf, maar ook bij heel veel mensen in de groep. Er werd massaal om een tweede Cal van “Lossen & Vasten” gevraagd.
Zo begon ik met brainstormen en haken en patronen schrijven voor Cal nummer 2. Het idee ontstond al tijdens de eerste Cal. Ik zei steeds dat ik een deken zag liggen op 100 meter afstand. De grote lijnen lagen vast, ik moest hem alleen wat dichterbij halen. Dat ging niet zonder slag of stoot, ik was niet ineens tevreden. Toch lag er, na uren, dagen en weken haken, uithalen, stalende ogen en ook af en toe een traan, weer een deken voor me op de grond. Fijn, dit gaat hem worden, dit is Cal nummer 2. Ook de andere leden van het gezin, mijn inmiddels al vrij bekende mannen, vonden hem mooi, ze vonden hem ook wat stoerder dan de eerste.
In eerste instantie dacht ik dat het dit keer een stuk rustiger voor me zou worden, ik hoefde immers lang niet alles meer alleen te doen? Dit viel tegen, ik heb het er maar druk mee gehad en heb het er nog steeds erg druk mee. Natuurlijk, alles wat er aan voorbereiding is gedaan voor deze Cal had ik allemaal niet in mijn eentje kunnen doen, dan had het er gewoon heel anders uitgezien.
Deze dekens moesten in rap tempo worden gehaakt. Eind september wilde ik graag met de Cal beginnen, zodat de deken met kerst klaar zou zijn. Dit hield in dat ik drie dekens moest haken in vier weken. Ik had een deadline voor de fotografie. Hier had ik niet op gerekend, ik had natuurlijk nog nooit met een ander samengewerkt en dus ook nog niet met deadlines te maken gehad. Tot nu toe heb ik al het haakwerk nog altijd zelf gedaan, ik vond gewoon dat dat moest, het moest mijn werk zijn. Al heel snel merkte ik dat ik wat in de stress schoot, dit was té veel, dit zou me misschien gaan lukken als er helemaal niks tussen zou komen. Dat kan je natuurlijk nooit weten, dus ik werkte ietwat onder spanning. Gelukkig werd me hulp aangeboden. Twee lieve dames hebben de vierkantjes van de Maanlicht en de Sterrenhemel voor me gehaakt. Eén van de dames is mijn vriendin, mijn steun en toeverlaat. De andere dame is nu nog onbekend, maar haar ga ik binnenkort ontmoeten. Ik ben ze erg dankbaar!
Bij het ontwerpen van de stickers op de dozen en de labels voor op de dekens heb ik de hulp van onze jongste zoon gehad. Hij heeft weer fantastisch werk geleverd. Het idee was van mij, de uitwerking van het ontwerp is van hem.
Dan zijn er deze keer ook de filmpjes. De eerste 3 hebben jullie inmiddels kunnen zien. Deze heb ik helemaal te danken aan de middelste zoon. Geweldig om zo met onze zonen samen te werken. Ik weet het, ik zeg het vaak, maar ik ben ook zó ontzettend trots op ze!
Laat ik nu niet onze oudste zoon vergeten. Alles wat jullie zien op de website is mogelijk door hem. Als hij niet zo hard voor me had gewerkt was de website niet half zo mooi geweest. Met heel veel geduld leert hij me langzamerhand de dingen die ik zelf kan doen, maar er blijft nog steeds een hoop over wat hij echt moet doen. De codetaal aan de binnenkant van mijn computer begrijp ik nu eenmaal niet. Ook voor deze nieuwe Cal heeft hij een aantal aanpassingen moeten doen.
Ook kreeg ik weer veel de vraag of er van deze Cal ook weer Engelse patronen zouden komen. Ik hoefde het Nathalie eigenlijk niet eens te vragen, ze ging er weer voor. Ook haar ga ik binnenkort ontmoeten, sterker nog, aanstaande zaterdag al. Ik zie er zo ontzettend naar uit!
Het was ineens zover! Het werd 28 september en de patronen en filmpjes moesten online. Deze keer deed ik het helemaal in mijn eentje, mijn vriendin zat aan de andere kant van Nederland. Dit keer ook geen champagne, maar dat paste voor mijn gevoel ook niet echt om 9 uur in de ochtend.
Met trillende handjes drukte ik op de knop “publiceren”. Hij stond online, iedereen kon het zien en iedereen kon er haar mening over geven. Die spanning went nooit!
Het duurt altijd even voor de mensen het zien en dan nog even voordat de reacties komen. Ik hield mijn hart vast, maar na het lezen van de eerste reacties werd ik al iets rustiger. Tijd voor een kop koffie!
Wat werd ook deze Cal weer goed ontvangen, wat zijn jullie ook deze keer weer enthousiast! Wat heerlijk is dit, wat geweldig om er weer middenin te zitten. Ik geniet met volle teugen!
Na een dag werd de eerste foto alweer geplaatst en er komen er steeds meer bij. Een genot om te kijken naar al die verschillende kleuren, garens en invullingen van mijn patroon. Ik ben trots, ik ben blij! Toch ook nog steeds een beetje onzeker??
Afgelopen zaterdag had ik mijn eerste Meet & Greet voor deze Cal. Ik pakte mijn tas in, maar merkte dat ik deze keer maar weinig had om mee te nemen. De vorige keer haakte ik de Cal mee met de groep en nam hem dus ook iedere keer mee naar de Meet & Greet. Daar heb ik van geleerd, dat is niet handig. Eigenlijk had ik het veel te druk om tijdens de Cal zelf ook nog eens mee te haken.
Dit betekende dus wel dat ik niks had om mee te nemen, behalve een kleinigheidje dat iedereen die komt meekrijgt.
Zal ik dan toch? Zal ik het doen? Durf ik dit??? Tot op het moment dat ik klaar was om richting treinstation te gaan heb ik getwijfeld om mijn deken mee te nemen. Voor mijn gevoel moest ik dan écht met de billen bloot. Dan hebben de dames hem gezien zoals hij wordt en kan het oordeel hard zijn.
Ik was zenuwachtig tot op het bot, maar wat ben ik ontzettend blij dat ik hem meegenomen heb. Wat een geweldige reacties. De oooooo’s en aaaaaa’s vlogen me om de oren. Nog mooier dan op de foto. O, wat prachtig, ik ga meteen garen halen. Zo warm, zo lief en zo gemeend! Ik kon wel gillen. De dames vonden dat ik dat maar even moest doen, maar ik heb het toch maar achterwege gelaten.
Wat was dit goed voor mij en mijn deken! Ja, nu ben ik overtuigd, ik heb weer een mooie deken ontworpen. Ik ben er blij mee en ik ben er trots op en neem hem met liefde mee naar alle Meet & Greets die nog gaan komen.
Natuurlijk mag je het ook eerlijk zeggen als je hem niet mooi vindt. Dit kan gewoon niet anders, we hebben allemaal een eigen smaak, die variatie is juist goed! Toch was ik deze keer erg blij dat de dames hem allemaal even mooi vonden. Dat had ik even nodig!
Lieve allemaal, bedankt voor de geweldige start van deze Cal. Ik heb het weer reuze naar mijn zin en hoop op nog 12 geweldige weken samen!
Geniet van je hobby, geniet van het haken. Ik hoop je snel terug te zien hier, in mijn wereldje van Lossen & Vasten.